آب، نان، آواز

آنچنان بر ما به نان و آب ، اینجا تنگسالی شد

که کسی در فکر آوازی نخواهد بود

وقتی آوازی نباشد،

شوق پروازی نخواهد بود.

کمترین تحریری از یک آرزو این است

آدمی را آب و نانی باید و آنگاه آوازی

در قناری ها نگه کن، در قفس، تا نیک در یابی

کز چه در آن تنگناشان باز شادی های شیرین است.

کمترین تصویری از یک زندگی:

                                           آب،

                                                نان،

                                                      آواز،

ور فزون تر خواهی از آن ،

                                 گاهگه،

                                         پرواز

ور فزون تر خواهی از آن شادی آغاز

(ور فزون تر ، باز هم خواهی....بگویم،باز؟)

آنچنان بر ما به نان و آب ، اینجا تنگسالی شد

که کسی در فکر آوازی نخواهد بود

وقتی آوازی نباشد،

شوق پروازی نخواهد بود.

                             (محمد رضا شفیعی کدکنی)